“สิ่งที่ยากที่สุดไม่ใช่การลืม แต่เป็นการไม่ยอมลืม”
หนังเล่นกับความทรงจำด้านต่างๆของคนเรา
เกือบครบทุกด้าน ผ่านสิ่งของต่างๆ
เชื่อว่าคนที่ได้ดูคงต้องมีสักมุมหนึ่งที่ตรงกับตัวเอง
ภาพรวมของหนังต้องยอมรับว่า
ผู้กำกับ เต๋อ นวพล ทำการบ้านมาดี
ตัวหนังออกมาเข้าถึงได้ง่ายกว่าเรื่องก่อนในสเกลเดียวกันอย่าง “ฟรีแลนซ์”
แต่ก็ยังไม่ทิ้งเอกลักษณ์ของตัวเองไป
ประเด็นที่หนังต้องการจะสื่อ
ถ้าดูจากตัวอย่างอาจจะเหมือนเกี่ยวกับ
การ Move On จากความรักครั้งเก่า
แต่เอาเข้าจริงกลับมีอะไรเยอะกว่านั้น
หนังส่งข้อความให้เรากลับมาพิจารณาตัวเอง
ทั้งในเรื่องความหลัง การคาดหวัง การยึดติด
ความต้องการ และความเห็นแก่ตัว
ทุกการกระทำของเรามันจะมีผลตามมาเสมอ
ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม บางเรื่องถึงเราจะรู้สึกว่าไม่มีผลอะไรกับตัวเอง
แต่อาจจะเป็นคนอื่นที่ได้รับผลกระทบไปเต็มๆก็ได้
และถึงแม้เราจะเกิดรู้สึกผิดและพยายามแก้ไขอย่างไร
ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้อยู่ดี
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เวลาจะผลักชีวิตเราไปข้างหน้าเสมอ
ถึงแม้ความรู้สึกเราจะยังยึดติดอยู่กับอดีตก็ตาม
จริงๆไม่ใช่เรื่องผิด แต่ถ้ามันเยอะเกินไป
ก็เหมือนบ้านที่เก็บของทุกอย่างไว้ จนแทบไม่มีที่เดิน
แต่เราก็อุตส่ายังใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่รู้สึกอะไร
เพราะความเคยชิน
แต่หากวันหนึ่งเกิดรู้สึกว่าบ้านมันคับแคบ
หรือพื้นที่ตรงนี้น่าจะเอาไปทำอะไรได้มากกว่าเก็บของ
ก็ลองกำจัดข้าวของออกไปดู
ไม่ต้องถึงกับทำใจดำทิ้งทุกอย่าง
เลือกเอาของที่ไม่มีประโยชน์ทิ้งไปก็พอ
และเราก็จะได้บ้านที่มีพื้นที่พร้อมสำหรับเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆอีกครั้ง
กับความทรงจำก็เช่นกัน
ลองทิ้งสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ออกไป
และเหลือพื้นที่ให้สิ่งใหม่ๆ ที่กำลังจะเข้ามากันเถอะ
เพราะนั่นแหละคือการ “Move On”
